8.4. Format pliku konfiguracyjnego
 
Plik konfiguracyjny składa się z linii. Każda z linii pliku konfiguracyjnego stanowi 
	osobny wpis - jednostkę informacji, zaczynającą się od wyrażenia regularnego opisującego 
	identyfikator OID lub typ komunikatu wyrażony liczbą całkowitą długą, ujętego w nawiasy 
	kwadratowe. Format wpisu wygląda następująco:
	
[wyrażenie regularne określające numer powiadomienia] 
	[dzień ... GG:MM:SS GG:MM:SS] ... ścieżka_do_programu1 arg1 ... argN, ..., 
	ścieżka_do_programuN arg1 ... argN; [dzień ... GG:MM:SS GG:MM:SS] ... 
	ścieżka_do_programu1 arg1 ... argN, ..., ścieżka_do_programuN arg1 ... argN; ...
	
Nie wszystkie elementy podane powyżej muszą wystąpić. Konieczne jest wyrażenie regularne 
	określające numery akceptowanych powiadomień. Musi ono być ujęte w nawiasy kwadratowe. Kolejny 
	element ujęty w takie same nawiasy może wystąpić zero lub większą ilość razy. Każdy z tych elementów 
	określa pewien zakres czasowy. Jeśli informacja nadejdzie w porze wyspecyfikowanej w jednym z takich 
	zakresów, to część linii do najbliższego średnika lub cała linia, jeśli go nie ma, jest akceptowana i 
	dalej przetwarzana. Zakres czasowy podaje się w formie skróconych, angielskich nazw dni tygodnia 
	(każdy dzień tygodnia zaczyna się wielką literą) oraz zakresu godzin wspólnego dla wszystkich wymienionych dni. 
	Jeśli nie wymieni się żadnego dnia tygodnia, znaczy to, że zakres godzinowy dotyczy każdego dnia tygodnia. 
	Jeśli nie poda się żadnego elementu określającego zakresu czasowego, oznacza to, że informacja ma być 
	akceptowana zawsze.
	
Elementem, który musi zostać wyspecyfikowany jest ścieżka do programu, który ma zostać uruchomiony. 
	Można podać także wymagane przez ten program argumenty. Wyspecyfikowanych programów może być więcej niż jeden, 
	lecz muszą być one wtedy oddzielone od siebie przecinkami:
	
ścieżka_do_programu1 arg1 ... argN, ..., ścieżka_do_programuN arg1 ... argN
	
Informacja zaczynająca się od ewentualnej specyfikacji zakresu czasowego, a kończąca się 
	ostatnim programem wraz z jego argumentami, może być jedynym wpisem w danej linii i może, 
	lecz nie jest to wymagane, kończyć się średnikiem. Jeśli takich wpisów jest więcej niż obowiązkowy 
	jeden, to muszą być oddzielone od siebie średnikami.